ΖΗΣΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ....

Τελικά τι είναι η ζωή τι είναι ο άνθρωπος???
Όλοι περαστικοί είμαστε από δω πέρα, αρκεί να το καταλάβουμε...
Περίπου πριν από σχεδόν μία βδομάδα, και πιο συγκεκριμένα το περασμένο σάββατο, ήμουν σε μία παραλία στις Σπέτσες. Λίγο πριν βουτήξουμε στη θάλασσα, η φίλη μου βλέπει ότι έχει μήνυμα στο κινητό της. Την βλέπουμε να κολλάει και να λέει όχι ρε γαμώτο... Τι εγινε ρε συ την ρωτάμε??? Πέθανε η Αμαλία η αδερφή της Γεωργίας μας λέει...
Εγώ την Γεωργία την είχα γνωρίσει πριν από κανα χρόνο που είχαμε βγει όλοι μαζί για καφέ. Για να είμαι ειλικρινής, έλεγε κάτι για την αδερφή της και για ένα νοσοκομείο στα Γιάννενα, αλλά δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Κατάλαβα τι ακριβώς συνέβαινε όταν ρώτησα την φίλη μου μετά από τι πάσχει η αδερφή της. Από καρκίνο μου απάντησε.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά μαθαίνω ότι πέθανε. Ομολογώ οτι αν και δεν την ήξερα την κοπέλα στεναχωρέθηκα. Εχθές το βράδυ που γύρισα σπίτι μου, μου ανέφερε η αδερφή μου ότι το θέμα έχει δημοσιευθεί μέσω του blog που διατηρούσε η Αμαλία τόσα χρόνια, καταγράφοντας τον πόνο της και την ντροπή κι αναισθησία των γιατρών. ΄
Σήμερα η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στο κορίτσι αυτό που χάθηκε τόσο άδικα, από λάθη των γιατρών. Εμείς όμως είμαστε ζωντανοι και μπορούμε να παλέψουμε για πράγματα τα οποία μας ανήκουν, και πρέπει να τα διεκδικούμε. Στο χέρι μας είναι να λειτουργήσει αυτή η χώρα σωστά καταγγέλοντας κα΄θε ένα περιστατικό που μας συμβαίνει.
Καλό ταξίδι Αμαλία, σίγουρα εκεί που πας θα σε περιμένει ένας καλύτερος και πιο καθαρός κόσμος...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του» ... Ανανέωση (09:00): Ημερίδα με θέμα «Ο Καρκίνος είναι Θεραπεύσιμη Νόσος» στο Αμφιθέατρο της Κεντρικής Βιβλιοθήκης ΑΠΘ σε μισή ώρα. Τυχαίο το timing άραγε;
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ - EΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ / BLOGGERS

When it comes to an end....

Τι γίνεται όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ένα πράγμα φτάνει στο τέλος του? Αν είναι προϊόν, πολύ απλά αγοράζεις ένα καινούργιο, αν είναι μία υπηρεσία, ανανεώνεις την συνδρομή, αν είναι όμως σχεση????? Εκεί τι κάνει κανείς?!? Απλά διαγράφει έναν άνθρωπο? Και πως το λέει στον άνθρωπο αυτο?
Οι απορίες πολλές, η λύση όμως μία! Ο χωρισμός! Πολλές φορές κ΄΄αθομαι και σκέφτομαι και βασανίζομαι, επειδή λέω ποιά είμαι εγώ που έχω το δικαίωμα να στεναχωρήσω έναν άνθρωπο, να τον πληγώσω? Όμως αν το δούμε από την σκληρή πλευρά της λογικής είναι το μόνο σωστό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε! Διότι διαφορετικά το μόνο που κάνουμε είναι να πληγώνουμε τον άλλο αλλά παράλληλα να τον κοροϊδεύουμε κίολας, αλλά όχι μόνον εκείνον αλλά κι εμάς, που μένουμε σε κάτι το οποίο είναι καταδικασμένο...
Σήμερα χωρίζω και η επιλογή είναι δική μου... Η ευθύνη όμως όχι, τουλάχιστον όχι εξ ολοκλήρου! Διότι ένας άνθρωπος πρέπει να κάνει θυσίες για να σε κρατήσει δίπλα του, για να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέροβν σου, διαφορετικά η σχέση χαλάει και μετά έρχεται ο χωρισμός...
Έτσι συνέβη και με μένα... Μακάρι να μην ήμουν σε αυτή την θέση σήμερα, αλλά οι καταστάσεις σε αυτό οδηγούν!
Τελικά τι είναι καλύτερο, να είναι κανείς μόνος του και να μην έχει τέτοια άγχη, ή μήπως να ρισκάρει για να δει αν μία κατάσταση θα εξελιχθεί καλά???
Νομίζω το ρίσκο είναι μεγάλο, αλλά σίγουρα το προτιμώ! Διότι κανείς δεν μπορεί να ζήσει μόνος του, ούτε καν στον παράδεισο...

Άραγε ο έρωτας περνάει από το στομάχι???

Αραγε να ισχύει αυτος ο ισχυρισμος????
Περνάει όντως ο έρωτας από το στομάχι?Κι αν ισχύει, πως μπορεί να γίνει κατανοητό?Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω...Σίγουρα είμαι κι εγώ από αυτές που συμφωνούν πως όταν γεύεσαι κάτι το πραγματικά νόστιμο αισθάνεσαι έντονη ικανοποίηση. Όμως κι αυτή η ικανοποίηση είναι προσωρινή, καθώς λίγο μετά όταν η γεύση σβήσει, το μόνο που σου μένει είναι οι τύψεις για τις θερμίδες που έβαλες μέσα σου...
Κι ο έρωτας όμως κάπως έτσι δεν είναι???
Όταν τον νιώθεις, και αισθάνεσαι την καρδιά σου να χτυπά δυνατά, θέλεις να τον ζήσεις κι εύχεσαι να μπορούσες να παγώσεις τον χρόνο "για πάντα", τι μικρή λέξη, με τι μεγάλο νόημα!! Όμως σπανίως ισχύει αυτό το για πάντα... Όπως οι έντονες γεύσεις σβήνουν, έτσι σβήνουν κι οι μεγάλοι έρωτες, και μένει κανείς με την πίκρα.
Κι εκείνη την ώρα πιστεύουμε πως όλα πάει τελείωσαν, και δεν πρόκειται να ξαναερωτευτούμε. Ποιος μπορεί όμως να το πει αυτό με σιγουριά??Είναι λογικό όταν κάποιος είναι πονεμένος και πικραμένος να μην μπορεί να κάνει θετικές σκέψεις...Αλλά όπως λέει κι η Enya: Who can say where the road goes, where the wind blows, only time....
Only time....Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε όταν πάει να μας πάρει από κάτω, διότι πολύ απλά περνάει ο καιρός και ξημερώνει μία μέρα που βρίσκουμε τον εαυτό μας να είναι και πάλι ερωτευμένος...αλλά με διαφορετικό άνθρωπο...
Για αυτό και δεν πρέπει να το βάζουμε ποτέ κάτω, όσο πικρή κι αν είναι η γεύση ενός χωρισμού.... Γιατί δεν ξέρουμε τι θα συμβεί αύριο, μεθαύριο, μετά από ένα χρόνο. Αρκεί να το πιστέψουμε, πως η μοίρα μας επιφυλάσσει μία γλυκειά έκπληξη...
Όμως μου φαίνεται πως με το πολύ γράψε γράψε έφυγα από το αρχικό μου θέμα...
Τελικά ο έρωτας περνάει από το στομάχι??Σίγουρα συνδέονται κάπως, αλλά πώς??? Εγώ δεν έχω καταφέρει ακόμη να το ανακαλύψω... Μπορώ να πω ότι μαγειρεύω αρκετά καλά (όχχχχιιιιι δεν είμαι ψωνάρα), κι αυτά που φτιάχνω, γευστικά προσφέρονται για έντονες συγκινήσεις, αλλά ποτέ κανείς δεν βρέθηκε πιο πολύ ερωτευμένος μαζί μου επειδή είχε την χαρά να γευθεί κάτι το διαφορετικό... Όλοι το χάρηκαν εκείνη την στιγμή αλλά όταν πλέον το χώνεψαν, το είχαν ήδη ξεχάσει...
Άρα???Μπορεί κάποιος να μου λύσει αυτή μου την απορία??Πως συνδέονται αυτές οι δύο έντονες συγκινήσεις μεταξύ τους???

Σοκολατένια απόλαυση, για όσους θέλουν να κάνουν την ζωή τους γλυκειά σαν σοκολάτα...

Αυτή η συνταγή, ήταν μία έμπνευση της στιγμής...
Όπου και να ψάξετε δεν θα την βρείτε, διοτί πολύ απλά όταν τα αισθήματα που νιώθει κανείς είναι γλυκά, δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω από το να τα εκφράσει με κάτι το τόσο γλυκό...
Οι έντονες στιγμές που σημαδεύουν την ζωή μας μπορούν να παρομοιαστούν με μία γεύση, διότι με αυτό τον τρόπο θα μπορούμε να τις ζούμε ξανά και ξανά...
Και η σοκολατένια απόλαυση είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να θυμόμαστε τις πιο γλυκές και όμορφες στιγμές μας.
Επειδή μου φαίνεται πως σας ζάλισα με όλα τα γλυκανάλατα όμως, θα περάσω κατευθείαν στο ψητό, εεεε, στο γλυκο ήθελα να πω....
Υλικά για την βάση:

• 3 με 3,5 πακέτα μπισκότα Αλλατίνη (Νέα με σοκολατένιο μπισκότο με γέμιση βανίλια, που είναι σε μπλέ ρουά συσκευασία)
• 1 βιτάμ λιωμένο
• 1 κουταλιά της σούπας σιρόπι καραμέλα

Υλικά για την γέμιση:

• 1 περίπου κούπα ζάχαρη
• Γύρω στα 25 αμύγδαλα
• 1 κουταλιά της σούπας νερό
• 1 Vegetal Creme (κατα προτίμηση αυτή που είναι σε πράσινο-άσπρο κουτάκι) των 500ml
• 5 κουταλιές της σούπας ζάχαρη άχνη
• 1,5 σοκολάτα κουβερτούρα λιωμένη

Υλικά για την επικάλυψη:

• 400 γραμμάρια σοκολάτα πραλίνα (οι Break έχει πολύ καλές)
• 1 κρέμα γάλακτος 330ml

Εκτέλεση:Παίρνουμε τα μπισκότα και τα ανοίγουμε στην μέση και τους αφαιρούμε την γεμιση. Αφού την βγάλουμε, τα ρίχνουμε στο multi και τα σπάμε μέχρι να γίνουν σκόνη. Εν συνεχεία τα βάζουμε σε ένα μπωλ και τα ανακατεύουμε με το λιωμένο βιτάμ και το σιρόπι καραμέλας, ώσπου να γίνουν ένα ομοιογενές μίγμα. Παίρνουμε μία φόρμα για τάρτες που ανοίγει μετά και την βουτυρώνουμε. Ρίχνουμε μέσα το μίγμα και το σηκώνουμε στα πλάγια, έτσι ώστε να του δώσουμε σχήμα τάρτας. Αφού το στρώσουμε καλά καλά, του βάζουμε ένα αλουμινόχαρτο από πάνω και το πιέζοθμε με την παλάμη μας για να είναι παντού ισόπαχο. Τέλος το βάζουμε στην κατάψυξη για περίπου μία ώρα για να παγώσει.

Όση ώρα παγώνει η βάση στην κατάψυξη, παίρνουμε την ζάχαρη, και τα αμύγδαλα και τα βάζουμε σε ένα τηγανάκι. Προσθέτουμε και την κουταλιά το νερό και τα αφήνουμε να λιώσουν, ώσπου να γίνουν μία ωραία μελαχροινή καραμέλα. Μετά την παίρνουμε και την ρίχνουμε σε ένα φύλλο αλουμινόχαρτου και την αφήνουμε κανά 20λεπτο να παγώσει. Αφού παγώσει, την ρίχνουμε κι αυτή στο multi και την κάνουμε σκόνη.

Και τώρα η κρέμα...Ρίχνουμε την Vegetal Creme στο μίξερ κι αρχίζουμε να την χτυπαμε. Όταν αρχίσει να δένει, ρίχνουμε μέσα την ζάχαρη και μετά προσθέτουμε την τριμμένη καραμέλα (ίσως όχι όλη, διότι μπορέι να γίνει υπερβολικά λιγωτικό), και στην συνέχεια προσθέτουμε την 1,5 κουβερτούρα που έχουμε πρώτα λιώσει σε μπεν-μαρί. Τα χτυπάμε όλα μαζ'ί ώσπου να γίνει μία πηχτή κρέμα.

Βγάζουμε από την κατάψυξη την τάρτα μας και στρώνουμε ομοιόμορφα την κρέμα μας. Μπορέι να μην χωρέσει όλη, αλλά αυτό δεν μας πειράζει, ευκαιρία να δοκιμάσουμε τι ακριβώς φτιάξαμε, χι χι....

Μετά, ρίχνουμε σε ένα κατσαρολάκι τις σοκολάτες και τις λιώνουμε σε μπεν μαρί. Αφού λιώσουν καλα καλά, και γίνουν μία ωραία σοκολατένια κρέμα, αρχίζουμε και προσθέτουμε σιγά σιγά την κρέμα γάλακτος. Προσοχη, ανακατεύουμε καλά καλά για να μην μας κάνει σγρομπαλάκια σοκολάτας. Δεν θα την ρίξουμε όλη, μόνο τα 300 ml για να μην μας γίνει πολύ νερουλή και δεν μπορέι μετά να πήξει.

Τέλος, αφήνουμε την σάλτσα σοκολάτας μας να παγώσει περίπου για κανα 15λεπτο-20λεπτο και βγάζουμε το γλυκό από το ψυγείο. Αφόυ λοιπόν το βγάλουμε το περιχύνουμε με την σοκολάτα ώστε να πάει παντού και το αφήνουμε στο ψυγείο για τουλάχιστον 5 με 6 ώρες να παγώσει.

Λίγο πριν το σερβίρουμε ανοίγουμε την φόρμα και το βάζουμε σε μία πιατέλα.

Πλέον, μπορούμε να αφεθούμε στα ανάμικτα συναισθήματα που μας δημιουργεί μία τόσο σοκολατένια απόλαυση....

Καλή επιτυχία, και ακόμη καλύτερη απόλαυση...

Η αρχή της γεύσης των ονείρων

Ειλικρινά ούτε καν έχω ιδέα πως με έπεισαν εμένα να ξεκινήσω να γράφω σε δικό μου blog, διότι πολύ απλά δεν είμαι καθόλου καλή στον γραπτό λόγο, προτιμώ να εκφράζομαι προφορικά...
Ο τίτλος του blog μου "Οι γεύσεις των ονείρων", έχει ως βαθύτερο στόχο, να ξεδιπλώσει αυτά που σκέφτομαι και νιώθω, μέσω μίας συνταγής. Η κάθε συνταγή που γράφω, μου φέρνει στο μυαλό διάφορες σκέψεις και συναισθήματα, που μπορω με αυτό τον τρόπο να μοιραστώ μαζί σας...
Γιατί κακά τα ψέμματα, μία έντονη γεύση σου δημιουργεί κι έντονα συναισθήματα!!!
Ακολουθήστε μαζί μου τις γεύσεις των ονείρων, και δεν θα χάσετε.Τουλάχιστον αν δεν επωφεληθείτε από αυτά που γράφω, σίγουρα θα μάθετε να μαγειρεύετε!!!
Καλό ταξίδι στις γεύσεις των ονείρων...